autobiografi

AUTOBIOGRAFI

§    MIYOS ING JAGAD

Anggara manis tanggal 18 Januari 1990 rikala sonten gingsir ing wengi, bapak, simbah lan kangmas kula ingkang taksih alit nengga ing teras dalemipun ibu bidan Sri.  Bapak wira-wiri kados penggalihipun boten jenak nenggani. Simbah tansah nyepengi rosario lan tutukipun komat-kamit dedonga, dene kangmas kula ngintap-ngintip kaca ruangan ingkang ketutup korden biru. Ing salebeting ruang ingkang katutup korden biru menika Ibu Bidan Sri tansah ngupaya mbiyantu lairipun putra nomer kalih Ibu Helena Lastri. Sampun setunggal jam, putra ingkang dipuntengga-tengga dereng lair. Wonten raos kuatir ing saklebeting manah Ibu Lastri ingkang sampun telas dayanipun, namung  panjenenganipun tansah madhep manteb nglairaken putra nomer kalih ingkang dipuntresnani. Watara jam sanga wengi, tangis bayi keprungu dumugi njawi ruang bersalin. Tangis bayi wau ngedhemaken manah bapak ingkang kirang langkung setunggal jam anggenipun nenggani babaranipun ibu. Boten suwe, Ibu Bidan medal saking ruang bersalin. Sanalika bapak  didhawuhi mlebet, dene kangmas kula sampun langkung rumiyin mlebet mirsani ibu lan bayi ingkang nembe lair. Bayi menika inggih kula piyambak ingkang dipunparingi nama Vincentia Rosana Sri Susanti. Klairanipun kula nambah bungahing manah kluwarga lan tansah dipungadhang-gadhang samangke dados lare ingkang saged “ mikul dhuwur mendhem jero “ dhumateng tiyang sepuh.

§    CARIYOS ALIT ING BANGKU TAMAN KANAK-KANAK

Yuswanipun kula nalika mlebet TK inggih gangsal setengah taun. Kula sekolah wonten ing TK Bayangkari Purworejo. Ing bangku TK, kula klebet lare ingkang anteng boten kathah polah kados kanca-kancanipun. Namung senajan klebet lare ingkang boten aktif, Bu Guru tansah mangertos bilih kula kagungan bakat ingkang tansah prelu dipungladhi. Kula tansah dipundherekkaken lomba-lomba ingkang magepokan kaliyan bidang seni kadosta gambar, nyanyi, drumband lan sanesipun. Nalika umur semanten kula sampun nyelengi penghargaan juara tiga lomba nyanyi tingkat kabupaten kangge lare-lare TK.

Ibu Guru TK tansah ngladhi bakat nyanyi kula supados kulina tampil ing ngajenging tiyang kathah, saengga menawi wonten acara-acara ing TK, kula dipundhawuhi nderek tampil nyanyi lan paring lelangengan kangge para tamu undangan. Kathah tiyang sepuh murid ingkang mirsani sami gumun dene lare TK sampun wantun nyanyi ing sangajenging tiyang kathah. Senajan namung tampil ing salebeting acara alit, penghargaan kula saking tiyang kathah ingkang sepisan sampun dados bungahing manah. Kula dipungadhang kaliyan bapak ibu samangke langkung saged ngembangaken bakat nyanyi.

§    CARIYOS ALIT ING BANGKU SD

Kula (no 2 saking kiwa) ndherek lomba nggambar ing pendhapa Kab. Purworejo

Tiga welas taun kepungkur, kula taksih sekolah ing SD Pangenrejo 1 Purworejo. Sekolah menika kalebet sekolah ingkang sae, amargi lulusanipun kathah ingkang ketampi ing SMP-SMP favorit. Enem taun anggenipun kula sekolah wonten mrika. Kathah “kenangan” ingkang sampun lumampah, lan samenika boten saged dipunlalikaken. Ing SD kula sinau sareng kaliyan kanca-kanca ingkang gadhah ketrampilan beda-beda. Kanca kula wonten ingkang trampil ing bidang IPA, bidang IPS, bidang Matematika lan sanesipun, dene kula kalebet ingkang trampil ing bidang seni lan basa. Wiwit kelas kalih, kula remen sanget damel puisi senadyan taksih lugu, namung puisi-puisi menika ajeg dipunpasang wonten ing majalah dinding. Ing kelas gangsal lan enem, kula pikantuk tugas damel drama kelas, lan nalika semanten kula ingkang pinitados damel dialogipun. Drama-drama wau dipuntampilaken wonten ing acara-acara kadosta perpisahan sekolah utawi pertemuan wali murid. Sanesipun kula nate ndherek lomba mata pelajaran bahasa wonten ing kecamatan. Senadyan kula dereng saged menang wonten ing lomba mata pelajaran menika, namung boten ngirangi remen kula kaliyan pelajaran bahasa. Pengalaman sanesipun ingkang dados bombinging manah, nalika kula nderek lomba maos puisi lan geguritan ing kecamatan. Kula pikantuk juara kalih maos geguritan, Prestasi-prestasi wau boten badhe wonten menawi kula boten tansah dibantu guru-guru pembimbing lan tiyang sepuh kula. Menika sedaya pengalaman kapisan anggenipun kula pitepangan kaliyan kegiatan ing bidang bahasa.

Ing bidhang seni, kapisanan kula pitepangan kaliyan sekar macapat. Kula ndherek lomba macapat tingkat SD, namung dereng saged menang. Ing sekolah kula uga pinitados dados penyanyi koor, ugi menawi wonten tugas damel pagelaran seni kadosta ensambel musik, gerak dan lagu. Nalika pikantuk tugas kados menika saking guru, kathah kanca-kanca ingkang rebutan badhe ndherek kelompok kula, kadhang kala kula ugi dipundhawuhi kaliyan kakak kelas ngajari damel pagelaran seni ingkang sae. Mirsani bakat-bakat kula ing sekolah, gugu-guru ngendika kaliyan tiyang sepuh kula, menawi kula menika siswa teladhan, amargi sedaya ketrampilan saged mumpuni. Ing bidhang akademik kula saged pikantuk ranking ingkang sae, lan bidang sanesipun ugi saged damel prestasi. Sakedhik pengalaman menika ingkang njalari kula kados samenika, tansah sinau babagan ingkang magepokan kaliyan bidhang basa lan seni.

§      CARIYOS ALIT ING SEKOLAH MENENGAH PERTAMA

Kathah tiyang ingkang mastani bilih ing SMP lare-lare taksih ngalami mangsa puber. Mangsa puber kadhang kala dipuntitik lare-lare menika dados nakal, ngeyelan, ndableg lan nggugu kekajenganipun piyambak, satemah wonten ingkang mastani lare SMP menika angel dipunatur. Kula ugi sampun nglampahi dados siswa SMP ingkang sekedhik damel kalepatan, namung kalepatan wau limrahing ABG “ Anak Baru Gedhe “. Kula sekolah ing SMP N 1 Purworejo, ugi kalebet sejolah favorit nomer kalih se-Kabupaten Purworejo. Sejatosipun NEM kula saged mlebet ing SMP N 2 Purworejo ingkang langkung sae, namung nalika semanten kula nggugu kekajenganipun piyambak pados kahanan enggal ingkang boten ngepenaken kompetisi akademik kemawon. Nalika kula kelas setunggal kalebet lare ingkang pinter ing bidang akademik, nyata kula saged pikantuk ranking kalih ing semester setunggal. Sejatosipun jumlahipun biji kula sami kaliyan kanca kula ingkang ranking setunggal, namung biji kula wonten ingkang pikantuk enem. Kula pikantuk biji enem ing mata pelajaran matematika. Wiwit alit kula kangelan anggenipun sinau matematika, saengga limrah menawi ing SMP kula boten saged pikantuk biji matematika ingkang sae. Ibu kula prihatos kaliyan biji matematika kula ingkang mahanani kula boten saged dados ranking setunggal, setemah piyambakipun ngursusaken kula wonten ing kancanipun Guru Matematika, ingkang samangke tiyang menika njalari  kula gadhah gegayuhan dados guru.

Guru les matematika kula asmanipun Drs. Prabantoro, rumiyin piyambakipun lulusan UGM lan nerasaken mundhut akta empat, saengga saged mucal matematika ing SMP. Priyantunipun samadya, senadyan dados guru les ingkang kapetang laris namung boten pilih-pilih murid. Piyambakipun boten kersa dipunbayar saderengipun larenipun saged pinter. Ing salebeting mucal muridipun tansah paring wejangan-wejangan ingkang saged kula cak aken samenika. Ing penggalih lan manah kula reman sanget kaliyan caranipun Pak Toro nalika mucal kanthi wicaksana. Menapa malih ingkang ngeremake Pak Toro menika ugi dados Pranata Acara ing manten-manten, lan kalebet laris. Saking tuladhanipun Pak Toro, kula krenteg mlebet jurusan keguruan, ingkang samangke kula gadhah gegayuhan saged dados guru ingkang wicaksana kados pak Toro.

Ing SMP kula aktif ndherek organisasi ing sekolah, kadosta Bantara, Paduan suara, Karawitan, Mading (Majalah Dinding), lan PKS. Prestasi kula ing SMP inggih magepokan kaliyan bidang seni, salah setunggalipun juara setunggal macapat tingkat sekolah. Senadyan namung tingkatanipun sekolah, saged nambah pengalamanipun kula. Prestasi sanesipun rikala kula kelas kalih nderek lomba Mading. Kula sakanca kelas 2E saged menang juara setunggal damel Majalah Dinding. Wonten ing mading wau karyanipun kula kadosta cerkak lan geguritan dipunpasang kanthi endah.

Pengalaman tigang taun ing SMP, dadosaken gegambaranipun kula ing wanci samangke. Tansah remen lan sampun gadhah gegayuhan samangke dados Guru Basa, namung Basa menapa lan kados menapa dereng saged dipuntemtokaken kaliyan kula piyambak.

§      CARIYOS ALIT ING SEKOLAH MENENGAH ATAS

Kula (no 2 saking kiwa) foto perpisahan wisuda SMAN 7 Purworejo

Gangsal taun kepungkur, kula taksih lenggah wonten ing bangku SMA. Mirengaken Ibu Vita taksih ngandharaken bab kromosom lan nggambaraken wujudipun kromosom. Ing gegambaran angen-angen kula, wujudipun kromosom kadosta rentetan pita-pita ingkang dipungandheng-gandheng, namung teorinipun kothong mlompong. Kula malah remen mirsani siswa kelas Bahasa sami medal pados inspirasi ing sak ngandhaping wit Mahoni ingkang ageng. Wonten raos kangen kaliyan seratan-seratan “ imajinasi “ boten kados rumus-rumus ingkang sampun pesthi. Menika gegambaranipun kula nalika ing SMA, dipunpeksa ibu mundhut jurusan IPA, senadyan kula boten remen kaliyan jurusan menika. Kula rumangsa bilih bakatipun kula wonten ing bidang bahasa. Namung sampun kecemplung kedah kula terasaken dumugi pungkasan.

Ing SMA kula nate ndherek lomba damel cerpen ingkang temanipun pendidikan. Ing lomba menika kula pikantuk juara kalih kanthi irah-irahan cerpen “Sapu Lidi untuk Pak Sani”. Cerpen menika nyariyosaken nilai-nilai pendidikan saking sisi tiyang ing sakjawining kelas kadosta penjaga sekolah ingkang boten sekedhik manfaatipun kangge nggangsaraken KBM ing sekolah. Saderengipun kula ndherek lomba menika, kula ugi nate damel cerbung kanthi irah-irahan “ I Love Melody “ ingkang kemuat wonten ing majalah sekolah EKSPRESI. Ing taun 2007 kula mlebet dados pengurus majalah EKSPRESI bagian seksi cerpen lan puisi. Tugasipun kula dados seksi cerpen lan puisi inggih menika nyeleksi cerpen-cerpen utawi puisi ingkang badhe kemuat wonten ing majalah. Ing taun 2008 kula damel cerpen ingkang temanipun sosial kanthi irah-irahan “Potret Hidup di Sudut Jalan” ingkang isinipun nyariyosaken konflik batin polisi pamong praja.

Pelajaran ingkang kula remeni ing SMA inggih menika pelajaran bahasa. Bahasa ingkang dipun wulangaken wonten sekawan inggih menika bahasa Indonesia, bahasa Jawa, bahasa Inggris lan bahasa Jepang. Namung caranipun guru-guru bahasa wau nalika mucal taksih ngagem cara konvensional kanthi ceramah. Siswa-siswanipun tamtu boten remen dipunajar ngagge cara-cara konvensional kados menika, napa malih lare IPA. Nalika semanten ing saklebeting manah, kula krenteg samangke menawi kula dados guru bahasa, boten badhe mucal kanthi cara-cara konvensional ingkang jalari bosen para murid. Gegayuhan kula ingkang mekaten samangke badhe dados margi anggenipun kula mendhet jurusan kuliah.

§      CARIYOS ALIT ING KAMPUS UNGU UNY

Kula (no 1 tengen ngajeng piyambak) foto study banding woten UNRAM

Taun 2008 wulan September gegayuhanipun kula wiwit alit saged kagayuh kanthi pados margi kangge pangupa jiwa kula samangke. Sasampunipun kula nyobi ndherek gangsal tes ujian masuk universitas, ingkang kalebet namung ing UNY Fakultas Bahasa lan Seni Program Studi Pendidikan Bahasa Jawa. Mbokbilih sampun jodhonipun kuliah wonten ing kampus ungu menika.

Mlebet Kampus Ungu boten gampang kados penggalihipun para tiyang. Kangge kula menika angel, amargi manah kula ngraosaken sampun damel manah ibu kula kuciwa. Ibu gadhah gegayuhan kula dados perawat, namung kula boten krenteg dados perawat. Namung ibu mangertos saksampunipun kula matur, dene bakat kula wonten ing bidang bahasa. Dumugi samenika kula tansah nyepengi janji kula kaliyan ibu, menawi kuliah wonten ing jurusan Basa Jawa boten kalah kaliyan jurusan keperawatan. Dumugi samenika kula taksih sinau ing kampus ungu FBS ngancik semester gangsal. Mugi-mugi setaun malih kula sampun pinisuda lan enggal saged damel bombonging manah tiyang sepuh.

ANEKDOT

NGAKU-AKU SKUTER MATIC ABANG

Aku klebu wong kang ora titen marang samubarang kang nembe wae tak enggo. Kaya dene kedadean setaun kepungkur kang njalari isin kanggo aku, nanging tansah dadi cerita kang lucu nalika kedadeyan iku dak critakake marang kanca-kancaku. Nalika semono wis mlaku rong taun anggonku kuliah ing Ngayogyakarta, nanging aku isih durung duwe motor. Menawa ana urusan ing papan sing rada adoh, aku tansah golek jilihan motor marang kancaku.

Nalika semono, aku butuh banget motor kanggo tuku kertas. Kertas sing dak tuku arep kanggo garap tugas lan dikumpulake dina iki. Biasane, aku jilih motor marang mbak kos ku sing jenenge mba Galuh, nanging wektu iku mba Galuh lagi ora ana ing kos. Kapeksa aku jilih golekan marang kanca liyane. Nalika kuwi motor sing lagi ngganggur yoiku motore kancaku sing jenenge Ana.  Motore Ana jenise skuter matic kang wernane abang.

Sawise aku jilih motor marang Ana, aku enggal lunga menyang KOPMA. Tekan KOPMA, aku enggal mlebu lan tuku kertas. Sawise oleh barange, aku kesusu anggone arep bali, lan langsung menyang parkiran jupuk motor. Aku jupuk motor skuter matic kang wernane abang, tak tunggangi lan tak leboke kunci motore, nanging ora mlebu-mlebu. Sanalika ana sing neplak pundhak ku lan ngomong “ Mba, niki motor kula!”. Krungu ukara mau kringetku gemrobyos. Jebul motor sing dak tumpaki dudu motore kancaku, nanging wujude padha skuter matic kang werna lan merk e padha. Ing papan kono akeh wong kang mandeng aku, uga ana Pak Satpam kang plirak-plirik mbokmenawa aku diarani maling motor.

Rumangsa salah enggal-enggal aku menyat saka dhuwur motor lan njaluk ngapura marang Mbak-Mbak sing motore dak aku-aku. Ora nyana jebul motore kancaku dak parkir sacedhake motor kuwi. Amarga kurang konsentrasi, dadine aku ora kober niteni nomer motore. Kedadeyan iku tansah dak eling-eling tekan saiki, lan dadi cerita kang bakal nggeguyukake yen dirungokake karo wong liya.

Clay for your Love

Berawal dari hobi, akhirnya bisa jadi kegiatan untuk berwirausaha. Dengan membuat cinderamata dari clay mendatangkan keuntungan tersendiri, barang baku yang mudah didapat dan ditambah kreatifitas yang semakin berkembang membuat saya semakin senang menekuni bisnis ini. Mari lihat hasil karya kami .............

                                                 gantungan kunci bermacam-macam karakter

                                                       miniatur sinterklas untuk hiasan natal

                                                                  miniatur soulmate clay

                                                                     miniatur gadis b'day

                                                           gantungan kunci/ hp alat musik

                                                                      gantungan hp hewan

bisa digunakan sebagai cinderamata pernikahan, wisuda, hiasan natal, hiasan lebaran, hiasan perayaan imlek, perayaan valentine day dsb. harga gantungan dan miniatur dari Rp 3000,00 - Rp 5000, pesan banyak diskon 20 %

jika berminat hubungi Kang Sukron 085643282064

PUPUR LARANG SAKA JEPANG

Thenguk-thenguk, Tuminah lungguh ing lincak cedhak pawon. Wis watara jam sepuluh isuk, dheweke isih methuthuk ing lincak kuwi tanpa cekel gawe apa-apa. Adate jam semono kuwi, Tuminah mesthi lagi olah-olah masak ing pawon, nyapu utawa malah nyusul bojone menyang sawah. Menawa nganggur, Tuminah trima lungguh ing lincak lan gaweni barang-barang kerajinan kayata gawe kristik, gawe besek lan gawe klasa. Wong sakdesa mesthi wae ngerti dene Tuminah kuwi kagolong wanita kang sregep. Senajan sregep nyambut gawe ning omah, Tuminah uga melu sakabehe organisasi ing ndesane, kayata PKK, kumpulan ibu-ibu pengajian, pengurus koperasi lan liyan-liyane. Mulane Tuminah trampil anggone gaweni barang-barang kerajinan, amarga sinau bareng ibu-ibu liyane ing organisasi mau. Nanging esuk kuwi ora kaya adate, Tuminah mung lungguh meneng bae kaya reca ing candi boko, matane kethap-kethip ndelengke pitik-pitik sing lagi ngeker-eker pakan sega, bathuke njengkerut kaya ana sing lagi dipikirke nemen. Bojone sing nembe bae bali saka sawah weruh kahanan kuwi mung bisa gedheg-gedheng, ngrasake bojone sing wis rong dina iki kaya wong ketempelan dhemit, meneng bae kaya kelangan daya.

Bojone Tuminah kang jenenge Tumino, klebu wong lanang kang sabar. Kahanan mau ora njalari dheweke nesu, malah weruh kahanan kaya mau njalari rasa melas ing batine Tumino. Rasa melas kang thukul  ing batin kuwi, amarga dhewekke rumangsa ora bisa nyukupi kabeh sing dikarepake bojone. Sakjane Tuminah dudu wanita kang seneng jaluk werna-werna marang bojo, dheweke ngerti sepira dayane bojone prakara dhuwit.  Prakara iki mau ora mung ngaboti karep bisa nyukupi utawa dicukupi, nanging karepe ati ora ana sing bisa ngerti kayadene Tuminah sing duweni ati kuwi.

 Sak wise ngglethake piranti sing kanggo tetanen, Tumino lunga menyang kamar mandi ngresiki awake sing reged kene lendhut. Ing kulah mau, Tumina isih kober mikirke kahanane bojone sing rong dina iki ora kaya adate. Batine krasa kaosik dening kahanan bojone amarga prakara sing sepele, nanging prakara sing sepele kuwi tetep ora bisa digayuh dening Tumino. Metu saka kulah, Tumino isih nglangutke pikirane mau, sinambi ngelus wetenge sing krasa luwe. Kanggo ngeneng-eneng wetenge Tumino enggal tumuju meja makan lan bukak tutup saji kang nutupi seprapate meja, jebul meja mau mung isi angin, tandhane Tuminah ora masak. Kanthi rasa sabar dheweke menyang pawon, goleki ketel sing sok dinggo masak sego, padha dene mung isi banyu tanpa beras. Kanthi rasa kuciwa, Tumina lungguh nyedhaki bojone sing isih ajeg lungguh karo ndelengke pitik-pitik kang ngeker-eker pakan.

“ Kowe ora masak, Tum ? “ pitakone Tumino karo mapake bokonge ing lincak. Tuminah sing awit mau ngalamun, kaget krungu pitakone Tumino sing ujug-ujug ana ning jejere. “ Eh...Kang Tumino wis bali ta, kok gasik baget le kondur saka sawah ? Apa wis rampungan ? “ wangsulane Tuminah grarapan. Tumino sing krungu wangsulane Tuminah mung bisa guyu. Tuminah sing rumangsa digeguyu mung meneng wae krasa isin. Weruh rupane bojone sing kisinan, Tumino enggal wangsulan maneh “ Tum, aku ki wis bali kawit mau, apa kowe ra krungu suara banyu kulah ? aku ya wis kluthak-kluthak ning dapur, apa kowe uga ra krungu ? “. Tuminah mung dolanan jenthik uthak-uthik rumangsa isin. “ Aja banget-banget anggonmu mikirke prakara kuwi, prakara sepele nanging njalari kowe lali marang kuwajibanmu “ Tumino ngandhani bojone karo ngelus rambute Tuminah sing ngandan-andhan. Tuminah sing dikandhani dadi kelingan wiwitane dheweke dadi kaya mangkono.

Telung dina kepungkur, Tuminah melu kumpulan ibu-ibu PKK ning kecamatan. Saka desane mung diwakili Tuminah lan Bu Lurah. Tuminah klebu wong kanggo ning desane, pinter, sregep lan trampil, mulane Bu Lurah  tansah ngajak Tuminah yen ana pakumpulan kaya mangkono. Acara mau uga nekakake pembicara saka Jakarta, anggota DPR RI sing jare ne mantan putri kecantikan. Ing sajroning acara, Tuminah tansah gumun weruh wujude pembicara sing lagi nerangke babagan emansipasi wanita. Senajan pembicara kuwi ayu, pakulitane uga putih resik kaya ora ana regedan kang ngalang-ngalangi. Paribasan semut mlaku ning dhuwur kulite bisa padha kepleset amarga saking aluse. Maklum yen Tuminah dadi gumun, mergane yen ning desa sing ditemoni mung Yu Sarinem bakul salak, Yu Parti bakul gedhang, lan Yu Ginem tukang angon wedhus sing pakulitane padha gosong lan kasar amarga kerep kena sorot srengenge. Nalika pembicara mau lagi cas cis cus nerangake nganggo basa inggris, Tuminah malah umyek dhewe takon marang Bu Lurah

“ Bu, nika ngangge pupur napa nggih ? kok saged dados putih mulus kados menika ? “. Bu Lurah sing krungu pitakone Tuminah dadi guyu.

“ Kae ki nganggo pupur jepang Tum, mulane bisa dadi putih-putih”.

“ Napa, nggih bu? “

“ iya, kae nganggo pupur jepang, pupur kang impor kuwi hasile luwih apik, bisa nutupi bolong-bolongan ning rai, uga bisa nutupi ireng-ireng ning rai, dadi rai sing maune kasar dadi alus, sing maune elek dadi ayu “. Wangsulane Bu Lurah karo isih mesam-mesem delokake rupane Tuminem sing isih plonga-plongo.

Bubar bali saka pakumpulan mau, Tuminah nyritakake bab pupur jepang kuwi marang kanca-kancane, kayata Yu Sarinem, Yu Parti lan Yu Ginem. Sing diceritani mung bisa paring wangsulan sing werna-werna, marai Tuminah anggone mikir bab pupur jepang nganti jero.

“ Pupur jepang kuwi jarene bu Lurah luwih apik tinimbang pupur liyane , jare bisa nutupi rai kang bolong-bolong bekas kukul lan nutupi ireng-ireng amarga tuwanen” andharane Tuminah marang kanca-kancane sing lagi pada racik-racik bantu gawe ning daleme Mbah Marmo sing lg duwe gawe mantu.

“  Apa iya ? ateges wedakku sing gawean bandung kae klebu ora apik yen tak nggo ning kulit ya ? pupure ya gampang ilang “ pitakone Yu Sarinem

“ halah, rasah neka-neka dhasar kulit ireng yo ireng, arep diwedhaki kandele nganti limang centi tetep ketok ireng “ wangsulane Yu Ginem

“ kuwi rak kowe Nem, sing rumangsa kulite ireng, mulane pendhak kondangan ora mung trima wedhakan limang centi, malah sepuluh centi ya ana “ candhake Yu Parti karo guya-guyu.

Krungu tetembungan sing kaya mau, padha guyu kemekelen. Pancen dasare wong ndesa ora neka-neka, pupur mung dinggo yen arep padha kondangan. Saben dinane yo lugu ora nganggo pupur werna-werna. Dadi samubarang sing ana gandheng cenenge karo piranti dandan kayata pupur mung wujud barang sing adoh saka mek-mekkane wong ndesa.

Tuminah tansah gawa pikiran bab pupur jepang tekan omah. Patrape dadi ora kaya biasane, malah kebangeten anggone lali marang kuwajibane dadi bojo. Sing lanang dadi ora kopen, omah uga dadi ra karuan, jebul mung sepele prakara pupur.

“ Tum, kok malah ngalamun meneh to? Apa kowe isih mikirke bab pupur jepang ? “ pitakone Tumino mbuyarke pikirane Tuminah sing lagi ngrambayang tekan endi-endi.

“ iya kang….sakjane pupur jepang sing dingendikake Bu Lurah kuwi bener apa ora ? “ pitakone Tuminah delengake raine bojone.

“ Tak pikir bab kaya mangkono dudu prakara sing kudu kowe pikir Tum, awak dhewe iki wong ndeso, wong cilik sing duwe kebutuhan luwih wigati tinimbang pupur sing regane larang, apa maneh pupur impor “

“ Tapi Kang, kenapa wong-wong kaya pembicara sing wingi teka ning pakumpulan PKK kudu nganggo kaya ngono kuwi ? “ pitakone Tuminah maneh.

“  Sapa sing ngudukake ? ora ana sing ngudukake wong-wong kaya mangkono nganggo pupur, kuwi rak karepe dhewe supaya ketok menarik yen dideleng wong liya, jalaran uripe wong-wong mau gumantung karo wong liya yoiki wong-wong kaya awake dhewe iki Tum, mugakna dhewekke ngganggo pupur larang supaya awakdhewe kepilut “

“ Yen aku nganggo pupur jepang piye ya, Kang ? “

“ Tum…tum…nggo apa kowe nganggo pupur kaya mangkono, apa sing kudu kok tutupi? Beda karo wong-wong sing ning dhuwur kana, mesthi akeh sing kudu ditutupi, yen kowe cukup kaya ngono wae, ora perlu nganggo pupur jepang, wis marai aku kesengsem “

Krungu wangsulane bojone sing sajak ngrayu marai Tuminah mesam-mesem. Jebul ora ana gunane dheweke mikirke bab-bab kaya mangkono, dene dhewekke duwe jejibahan sing luwih wigati tinimbang prakara pupur. Bubar omong-omongan mau, Tuminah ngaras pipine bojone, dheweke rumangsa matur nuwun banget dene bojone gelem nrima dhewekke apa anane. Ora prelu nganggo pupur jepang sing regane larang, cukup nglakoni jejibahan dadi bojo kanthi iklas, tamtu bojone tetep tresna marang Tuminah. Eling karo kuwajibane dadi wong wedok, Tuminah enggal menyang dhapur lan masakke kanggo bojo lan anak-anakke.

Ngayogyakarta, 23 Desember 2010

Dening : Vincentia Rosana S.S

KEPUL

 kabardarisaya.blogspot.com

Merapi, Ngugemi Janji

Kepul-kepul dhuwur mustaka
Angop bubrahing arga
Reroncene tembang-tembang kang nganyutke ati
Rikala manungsa karem ing cidra

Wedhus gembel ngelun desa-desa
Ilat-ilat mengangah saka jroning weteng
Cemlorot bebaya gawa garising pati
Sisih Lor kratoning Ngayogya

MERAPI.......
Rikala ngugemi janji....
Ndudut samubarang kang diduweni...
Kang rumangsa kecolongan tangis getih....
Musna ajur mumur kobong ing geni
jerit-jerit keplayu tumurun...
emut raga golek slamet...

Dhuh Gusti......
Napa niki pratandha...
Manungsa kedah nandhang kasangsaya...
Karep eling lan waspada...
Mring kang Maha Peparing Kuwasa....
Dhuh Gusti.....
Tobat niki wiwitan jeron tendha
Sayuk rukun nandang sangsara....
Wohing bebendu menika...
Boten namung duhkitawara.....
 



                                      Vincentia

Jagading Lelembut

Ronggeng Puspaka Manik

Atiku tansah seneng, kaya-kaya kabegjan tiba ning awakku. Durung genep sesasi anggonku lulus kuliah Pendidikan Seni Rupa Universitas Negeri Yogyakarta, aku wis oleh pakaryan dadi guru seni rupa ning salah sijine sekolah SMA swasta ning kutha Ngayogyakarta. Pancen bayare ora sepiraa, nanging aku tansah muji syukur marang Gusti, bisa nyambut gawe cepet tinimbang kesuwen nganggur ning omah.

Pakaryaan iki dudu aku sing milih, nanging pakaryan iki sing milih aku. Kelingan rong minggu kapungkur, Pak Kus Gading teka ning omahku. Pak Kus pancen wis kenal suwe karo kluwargaku, mligine karo bapak sing dadi kanca kawit SPG tekan saiki wis padha-padha dadi guru, bedane bapak dadi guru SD lan Pak Kus neruske maneh S1 banjur dadi guru SMA tekan saiki. Pak Kus tindhak omahku arep prelu karo aku, dene pak Kus mireng kabar saka bapak yen aku wis lulus kuliah jurusan pendidikan seni rupa. Piyambake nawani aku dadi guru seni rupa ning SMA anggone Pak Kus mulang. “ Mas Harsuna, kersa boten yen mulang seni rupa wonten SMA kula? “ pitakone pak Kus marang aku. “ Nuwun sewu pak saderengipun, kula menika taksih bodho, dereng gadhah pengalaman mengajar ingkang kathah, menapa boten salah pilihanipun?” wangsulanku balik takon. “ Ora usah kwatir Mas, kula kinten Mas Harsuna wis pantes dadi guru“ wangsulane Pak Kus ngayem-ngayemke atiku. Piyambake ngendika yen aku saguh, sisuk didhawuhi tindak kantor kepreluan ngadhep Pak Kepala Sekolah, dene seminggu maneh wis bisa mulai mulang. Ora suwe anggonku mikir nampa pakaryan kuwi, pancen wis dadi gegayuhanku sawise rampung kuliah bisa langsung kerja. Aku uga nuli mangsuli saguh nampa pakaryan sing wis suwe dak karepake .

Setu isuk, aku lunga menyang SMA swasta panggonane Pak Kus mulang. Aku lunga mrana arep nemoni Pak Kepala Sekolah sing kepengin weruh kapinteranku anggone mulang seni rupa. Isuk kuwi, aku nunggu Pak Kepala Sekolah ning ngisor wit ketepeng cedak kantor. Ing ngisor wit ketepeng mau wis dicepakake kursi taman, kang madhep langsung karo pendhopo. Pak Kepala Sekolah pancen tindak rada telat amarga nembe kondur saka Semarang. Kabar iku dak ngerteni saka satpam sekolah kang jaga ning ngarep gerbang, dene Pak Kus sing dhawuh marang aku supaya teko isuk iki lagi mulang ning kelas. Pikiranku ngrambyang tekan endi endi, ana rasa kawatir ing jero atiku merga arep ngadhep Pak Kepala Sekolah sing umure luwih sepuh tinimbang aku, tamtu wae pengalamane luwih akeh timbang aku sing mung cah wingi sore.

“ Mas, nenggani sinten nggih? “ Swara wong wandon kang mbuyarke pikiranku. Aku noleh goleki dununging swara mau, jebul ning cedhakku wis ngadheg wong wadon kang lagi ngulatke raiku. Wong wadon kuwi katon ayu, rambute dawa ngandhan-andhan, kulite kuning nemu giring, dene kira-kira umure durung nganti selawe taun amarga isih kinyis-kinyis kaya kenya. “ Mas, panjenengan nenggani sinten ? “ Wong wadon kuwi baleni pitakone sing durung kober tak jawab. “ Oh...nuwun sewu, Mbak!, kula nenggani Pak Kepala Sekolah “ wangsulanku gragapan amarga kawit mau aku ora mangsuli pitakone, malah mikir sing ora-ora bab wong wadon kuwi. Wong wadon kuwi mesem weruh polahku sing anggepane lucu karo mangsuli maneh “ Kadosipun Pak Wimana boten badhe tindak sekolah dinten menika “. “ Wonten napa nggih Mbak? Kala wau kula didhawuhi nengga teng ngriki kalih Pak Satpam” pitakonku bingung karo isih kober mandeng jeneng ning dadane wong wadon sing kewaca “ PUSPAKA ”. “ Pamanggih kula piyambakipun pikantuk alangan “ wangsulane katon mikir. Aku uga melu mikir krungu wong wadon sing duwe jeneng Puspaka mau ngomong kaya mangkono, kaya-kaya dheweke ngerti banget sing lagi diadhepi Pak Wimana.

“ Tet...tet...tet..!!!” bel sekolah muni ping telu nandhakake wektune ganti pelajaran. “ Nggih pun Mas, kula wonten kelas jam sakmenika, nuwun sewu kula mucal rumiyin “ Wong wadon kuwi kesusu-susu anggone pamit. Dak rasake ana sing ganjil anggonku nyawang wong wadon mau, bisa-bisane mbedhe yen Pak Wimana ana alangan dadi ora bisa tindak sekolah, apa wong wadon mau kuwi sedulure, wis embuh aku ora ngerti, mbokmenawa cah wadon ayu mau nembe ditelpun Pak Wimana, dadine ngerti kepriye kahanane Pak Wimana saiki. Krungu kabar kuwi aku uga enggal arep bali, amarga sing tak enteni ora bisa rawuh.

Aku nuli menyang parkiran arep jupuk motorku. Durung tekan anggonku mlaku ning parkiran, saka kadohan Pak Kus mlayu-mlayu ngundang jenengku. Aku sing krasa jenenge diundang enggal nyedhaki Pak Kus. “ Nuwun sewu Pak! Kula nylonong mawon badhe wangsul, dereng matur  bapak rumiyin “ omonganku karo Pak Kus sing isih nata ambegane. “ Ora apa-apa, Lho....kowe ki apa wis ketemu Pak Kepala Sekolah, kok enggal-enggal mulih? “pitakone Pak Kus marang aku. “ Dereng Pak, kula wau diparingi priksa kaliyan Bu Puspaka, dene Pak Kepala Sekolah boten badhe tindak sekolahan amargi wonten alangan “ wangsulanku sing isih adeg-adegan ning cedak parkiran. “ Alangan apa ya ? kok aku ya ora dikabari, biasane aku sing ndhisik dhewe dikabari, Bu Puspaka ki sapa? Kayane guru kene ora ana sing jenenge Puspaka” Wangsulane Pak Kus delengke raiku sing ketok bingung. Ora suwe anggonku padha meneng mikir, Hp ne Pak Kus muni. Piyambake enggal jawab telpun mau, ning piyambake meneng suwe malah rupane kaya wong kaget, sak teruse mung jawab Kapan...Nggih...Nggih. Aku sing ngadheg ning jejere mung bisa meneng karo bingung delengake Pak Kus sing patrape ora kaya biasane. “ Le, aku iki nembe oleh kabar saka garwane Pak Kepala sekolah, jare mobil sing ditumpaki Pak Kepala Sekolah saka Semarang kecelakaan, kecelakaane isih seprapat jam mau, iki aku didhawuhi nusul menyang Semarang arep methuk Pak Wimana ning rumah sakit “ ature Pak Kus ndelengke aku kaya-kaya pengin ngerti kenapa aku mau bisa wangsulan sing jumbuh karo kedadeyan kuwi. Aku sing ora ngerti apa-apa mung ketok bingung, ora bisa ngekei wangsulan maneh.

Seminggu sak wise kedadeyan, aku wiwitan mulang ning sekolah kuwi. Sekolahan tetep ketok tintrim kaya ora ana kedadeyan sing marai geger, tapi sak nyatane guru-guru padha geger mahanani kedadeyan sing ora kaya biasane. Crita sing aku ngerti saka Pak Kus, Kepala Sekolah sing njabat ning sekolah kuwi wis bola-bali ganti. Gonta-gantine kepala sekolah ning sekolahan kuwi amarga ana wae kedadeyan kang marakake kepala-kepala sekolah mau oleh cilaka. Wiwit taun 2006, kedadeyan kuwi wis mulai dadi omongan ning SMA kono, ana sing ngomong sekolah kuwi ana dhemite, tapi neng endi lan wujude kaya apa ora ana sing ngerti. Crita iku uga mung dadi kabar kabur sing sapa wae ora ngerteni banget, saya suwe uga dilalikake sakdurunge kedadeyan sing anyar kelakon maneh.

Awan kuwi panase sumelet nang kulit, kaya-kaya nandake yen jam semono wong-wong digiring supaya  ngaso anggone padha nyambut gawe. Aku mlaku tumuju kantin sekolah sakwise mulang seni patung ning kelas XI. Aku wis krasa ngelih banget amarga mau isuk durung kober sarapan. Nalika aku ngliwati pendhopo kang biasane dianggo siswa sekolah kono gladhen tari, aku weruh wong wadon kang winginane ngandhani aku bab kabar alangane Pak Wimana. Wong wadon kuwi lagi jagong dewean nanging patrape kaya wong lagi omong-omongan. Aku ngadeg ngulatke wong wadon kuwi kanthi rasa wedi nanging kepengin ngerti apa sing sakjane diomongke. Ora sadhar anggonku sing ngulatke konangan wong wadon mau kanthi mata mlirik nyawang raiku. Aku sing disawang dadi gragapan amarga konangan lagi ndelengke, lan aku mung manthuk mesem kanggo ngilangi rasa isinku. Wong wadon mau uga manthuk karo aku nanging ora mbales esemanku, malah dheweke ketok kaya rai jengkel ngongkon aku enggal sumingkir saka papan kono.

Aku uga enggal lunga, sikilku sing maune arep dak lewatke dalan tumuju kantin dadi tak enggoke  menyang kamar mandhi. Aku menyang kamar mandhi orane krasa kepengin pipis, nangging supaya aku ora nglewati ngarep pendhopo maneh. Saiki pikiranku sing kebak pitakon gedhe sapa wong wadon kae lan lagi apa neng kana omong-omongan dhewe. Pancen wiwitan kepethuk wong wadon mau, ana wae kedadeyan ganjil kang marakake aku dadi bingung. Tak pikir-pikir aku iki bodho, kenapa mau ora tak cedhaki wong wadon mau, tapi sapa wae sing arep nyedhaki krasa ora kepenak amarga plirikane wong wadon mau katon medeni, persis kaya plirikane bintang film horor Suzana. “ Mas Harsuna ! “ pitakone wong karo nepuk pundhakku. Aku kaget dene nembe wae ngalamun ana sing nepuk saka buri. Jebul sing ngundang jenengku kuwi Pak Jetayu, wong mburi sing wis 15 taun luwih kerjo neng SMA kono. “ Nggih Pak “ wangsulanku karo mesem ngulatke raine Pak Jetayu sing pancen katon wicaksana, dadi ngadhemke pikiranku sing lagi kebak pitakon. “ Panjenengan taksih menapa kok sajake ngalamun kemawon, ngalamun ampun wonten kamar mandhi mas, mangke ndak kesambet dhemit kamar mandhi lho ! “ pitakone Pak Jetayu maneh karo ngguyoni aku. Aku sing diguyoni kaya ngono dadi isin. Aku kelingan Pak Jetayu klebu suwe nyambut gawe ning sekolahan iki, sapa ngerti dheweke kenal karo wong wadon sing mau tak temoni “ Pak napa panjenengan ngertos guru ingkang naminipun Puspaka? “ pitakonku kepengin ngerti, “ Oh...menika to..isi ngalamune panjenengan wau, walah jebul panjenengan gadhah rasa tresna napa kaliyan Bu Puspaka ? “ wangsulane isih ngguyoni aku. “ Boten Pak! Kula namung pengen mangertos Bu Puspaka menika mucal napa nggih? Kula kala wingi nyuwun pirsa kaliyan Pak Kus, boten wonten guru mriki ingkang asmane Bu Puspaka “ Pitakonku maneh. “ Boten sisah dipikir mas, Ingkang wonten dereng tamtu wonten, kewalikanipun ingkang dereng tamtu wonten malah wonten “ wangsulane Pak Jetayu karo ngguyu. “ Maksudipun napa nggih Pak ? “ pitakonku marang Pak Jetayu kang isih ajeg ngguyu, “ Pun Mas mboten sisah dipikir...menika wau namung guyonan, nuwun sewu kula pamit dhateng taman rumiyin badhe ngresiki ron-ron an garing ingkang ngregeti ngandhap pendhopo“ Pamite pak Jetayu sinambi mesem. “ Mangga Pak!” wangsulanku. Atiku iki wis rada ayem, dene aku wis ngerti pancen ana guru ning sekolahan kuwi kang jenenge Puspaka. Saka papan mau, aku enggal lunga tumuju kantin, neruske maneh kebutuhane wetengku sing kepengin diisi.

Ing njero kantin, aku kepethuk maneh karo Pak Jetayu. Pak Jetayu isih dhahar soto. Weruh piyambake lagi dhewean, aku enggal nyedhaki. “ Pak, ngendikane wau badhe ngresiki taman caket pendhopo ? “ pitakonku karo nyruput teh anget. “ Napa nggih to ? kula boten pikantuk tugas ngresiki taman mrika, sing pikantuk tugas dinten menika Amri “ wangsulane Pak Jetayu. “ Lho, wau kula ketemu kaliyan bapak wonten kamar mandi, nggih ta ? “ pitakonku maneh “ Boten Mas, kula wiwit wau wonten teng ngriki “ wangsulane Pak Jetayu. Aku sing krungu wangsulane mau dadi mrinding, terus sapa sing mau ngajak aku omong-omongan yen pancen wiwit mau Pak Jetayu ana ning kantin?

Pendhopo sing mau dak lewati sepi, saiki ketok rame. Sakwise aku saka kantin, dak niati mlaku nglewati pendhopo. Aku lewat kana supaya bisa ketemu maneh karo wong wadon kang jenenge Puspaka. Saka adoh wis krungu suara tembang jawa kang ngalun-alun, uga wis ketok bocah-bocah lagi padha gladhen tari ning pendhopo. Aku uga weruh wong wadon sing jenenge Puspaka lagi marai bocah-bocah nari. Jogedane pancen endah,  luwes tur ketambahan ayune, ora luput yen uwong seneng nyawang dheweke angger liwat pendhopo. Weruh aku sing kawit mau ndeloke dheweke nari, wong wadon kuwi nyedhaki aku. Dheweke takon jenengku uga sakwalike aku takon jenenge kenya kuwi. “ Nama kula Manik Retna, Mas “ wangsulane kanthi alus. Aku sing krungu jeneng mau dadi kaget, dene beda karo jeneng kang dak waca saka tulisan ing dhuwur dadane kenya sing ngandhani aku bab alangane Pak Wimana. “ Napa panjenengan sanes bu Puspaka? “. Kenya kang ngaku jeneng Manik Retna mau rupane dadi beda, bathuke njengkerut kaya gumun ngrukoke pitakonku. “ Panjenengan wonten sesambungan napa kaliyan Mbak Puspaka ? “ pitakone karo nyedhak panggonku njagong. “ Kala wingi setu, kula kalih panjenengan sampun nate ketemu, napa panjenengan kesupen ? “ wangsulanku sinambi ganti takon. Wong wadon mau meneng wae nanging tansah ndelengke mataku. Aku sing dipandeng suwe-suwe krasa risi dhewe, nanging saka pandengane aku ngrasake ana samubarang kang tansah dipikir jero karo wong wadon mau. “ Mba? Mba Retna? “ aku ngundang bola-bali jenenge wong wadon kuwi, nanging kaya-kaya dheweke ora nggagas apa sing dak ucapke. “ Mba Retna? “ aku ngundang sepisan maneh. “ Oh...nggih mas, wonten napa? “ wangsulane gragapan. “ Mbak Retna napa tepang kaliyan Puspaka? “pitakonku kepengin ngerti. “  Tepang sanget, menika kembaran kula, naminipun Puspaka Manik“. Sakwise dheweke ngomong kuwi, wong wadon mau enggal lunga saka jejerku. Dheweke melu murid-muride sing padha nari, kadhang kala mandheg lan benerake jogedane muride sing salah, nanging matane tansah ngulatke aku. Aku sing rumangsa didelengke saya suwe krasa ora kepenak. Saknalika aku enggal lunga saka papan kono, nanging sakjane pitakonku ning jero ati durung oleh wangsulan kang maremake.

Wengi kuwi, aku oleh tugas lembur jaga para siswa kang lagi melu LDK ing sekolahan. Aku tugas ora mung dhewean nanging dikancani Pak Satpam lan Pak Kus, nanging watara jam sewelas,piyambake pamit kondur amarga ngancani garwane sing ning omah dhewean. Aku ndelengke jam sing cumanthel ning tembok ruang satpam nudhuhake yen wis jam siji isuk, nanging aku isih melek kaya-kaya ora bisa turu amarga tansah mikirake kedadeyan wanita kang jenenge Puspaka utawa Retna. Wewayangane kaya tansah ngleleda panduluku ora gampang dikipatake. “ Pak! Pak! Wonten sing kesurupan pak! “ Nembe wae aku ngalamunke wong wadon mau, ana muridku sing bengok-bengok. Aku sing isih melek enggal gugah Pak Satpam kang lagi enak-enak turu. Aku lan Pak Satpam enggal-enggal mlayu tumuju pendhopo, amarga panggonan kuwi sing digawe acara LDK. Pangrasaku saka mburi ana akeh wong kang regudugan melu mlayu lan sak banjure nabrak sakiwa tengenku, kahanan mau dadi peteng ndedet lan aku dadi lemes, mung keprungu gendhing durma ngalun-alun saka adoh.

Sirahku dak cekeli amarga ngrasake mumet. Aku nembe wae sadhar wis ana satengahing pendhopo. Ning kono aku mahanani kahanan kang marai aku merinding, amarga sakiwa tengenku akeh wong wadon ayu kang macak kaya penari ronggeng pada njoged kairing gamelan. Gunggunging mau ana wolu, dene salah sijine penari kuwi kaya rupane wong wadon kang jenenge Puspaka. Wong wadon mau njoged nyedaki aku karo ngulungi slendhang warna abang. Aku sing nalika kuwi lagi bingung mung manut wae. Dene sakwise slendhang kuwi semampir ning guluku, aku melu kegawa gamelan kang ngalun-alun. Aku melu njoged karo mandengi rupane wong wadon kuwi kang katon ayu. Nanging saya suwe tak pandeng, rupane dadi medheni, rambute rewo-rewo. Saknalika slendhang mau kang ginubet ning gulu dadi njiret guluku. Aku glagepan nanging ora bisa jaluk tulung sapa-sapa, awakku mulai lemes lan sakteruse wis ora kelingan apa-apa. Mung wae aku isih ngrasakake tangan kang adem nyekeli awakku lan mung eseme sing ora bisa dak lalike yoiku Puspaka.

Isuk-isuk aku wis dirubung wong akeh, salah sijine wong wadon sing jenenge Puspaka utawa Retna. Jebule mau bengi aku turu ana sak ngisore wit ketepang kang cedhak pendhopo, dene sak nyatane mau bengi kuwi mung dianggep pangimpen karo wong-wong sing mau bengi weruh aku mlayu-mlayu nyedhaki wit ketepeng. Dene pangrasaku iku kedadeyan saknyatane. Sing percaya marang aku mung Puspaka sing sakbenere jenenge Manik Retna. Manik Retna kuwi kang duwe kembaran sing jenenge Puspaka Manik, wong wadon kang ngandhani aku bab alangane Pak Wimana, nanging wis patang taun piyambake seda. Sing gumunke maneh , saknyatane sing mau bengi nulungi aku kuwi si Puspaka, dene sing gawa aku ning alam lelembut kuwi dhemit kang tunggu ing wit ketepeng lan pendhopo. Dhemit mau seneng memba-memba dadi wong wadon kang jenenge Puspaka, nanging uga kadhang kala memba-memba Pak Jetayu. Sak jane dhemit kuwi ngganggu mung arep jaluk syarat supaya pendhopo lan wit ketepeng mau diwenehi sajen saben jumuwah kliwon. Tradisi kaya mangkono sakjane wis dadi kebiasaan ning SMA kono, nanging wiwit taun 2006 tradisi sajen kuwi wis ora digatekake maneh. Tradisi kuwi ra digatekake maneh amarga uwong-uwong wis ora percaya maneh karo bab-bab sing klenik kaya mangkono, salah sijine Puspaka kang wis tau dadi korban. Taun 2006 Puspaka isih dadi siswa ning SMA kuwi, dheweke pinter joged apa maneh ayu. Senajan ketrampilan kuwi, Puspaka bisa komunikasi karo makhluk gaib. Nanging saking cedhake karo dhemit-dhemit ning sekolahan kono, awake Puspaka dadi raga sing kerep disurupi nganti tekan patine. Nalika urip, Puspaka nganti belan-belani supaya tradisi kuwi digatekake maneh, nanging malah Puspaka dianggep sirik ora ngerti tatanan agama. Aku sing saknyatane ngalami dhewe dadi percaya dene bab sing kaya ngono pancen ana. Kadhang kala wong modern wis ora percaya bab sing klenik kaya mangkono, nanging saiki aku isih bisa percaya yen ana alam liya kang tansah urip bareng karo manungsa.

Sakwise kedadeyan kuwi aku matur karo Pak Kus bab kedadeyan kuwi. Piyambake bisa ngerti lan mbiwarakake marang wong-wong buri supaya gawe sesajen. Saiki tradisi sajen dianakake maneh nanging uga ditambah donga-donga. Awit kuwi ora ana maneh kedadeyan kang marai cilaka. Sekolah iku bali tentrem dadi panggonan kang penak kanggo sinau.

NgUri-Uri Kabudayan Jawi

GEGURITAN

HANASTU

Sepi keanggit saya sepa

kang jeneng kidung tanpa jumengglung

Ati uwal saka tentreming swara...

Swara kang bakal gawe kekidhung....

Iki asma Sepi adoh mring santika...

Sinerat ing garising asta...

Yen urip ora mung dhahar lan guling...

Kedah hanastu....

Eling Gusti ingkang tumitah sabda...

Krungu ing swanten-Ipun  saka rohing jiwa

Tapa kang utama saka awak mami...

Lan ora lali srawung sakiwa tengen nira

Ngayogyakarta,10 februari 2010

Dening : ViNcentia Rosana

Leres, Laras,Lurus

Dak ungak marga sisih kiwa...

Lamun gampang lan nyenengake...

Kabeh pada nggeguyu...

Kabeh pada nyenyawang...

Dak ungak marga sisih tengen...

Lamun nggrunjal pinuju nur kinclong-kinclong...

Kabeh pada sujud...

Kabeh padha minulya Asma-Ne..

Mung tangis syukur saka mripat...

Endi kang  jumbuh mrih ati q

Sih kiwa ...sih tengen..ora ngerti ?

Nyata urip ora mung putih uga ora lali ireng..

Gumantung pribadi, pinuju marga leres,laras lan lurus..

Mung pitakonku...Endi dalan-Mu ?

Ngayogyakarta,12 februari 2010

Dening : Vincentia Rosana

                                                                     Mampir             

Iki mung sedhela

Mampir ya..mung ngombe lan mangan..

Muga  aja keblinger...

Kudu eling mrih wektumu...

Sawijining cariyos tumraping wektu

Di anggo ngaso keparing kanugrahan...

Lamun ta sira eling...

Ora salawase....

Yen wus sumurup bagaskara

Sasmita enteking wanci...

Enggala....Pamitmu kang ditungu....

Ngayogyakarta,23 maret 2010

Dening : Vincentia Rosana

Karikatur UcR'Oen Is the Best

                                           karikatur buat kado Ultah Pernikahan Papi n Mami

karikatur buat hadiah Pernikahan

karikatur untuk hadiah Pacar tercinta

                                                                Karikatur tema Profesi

lukis hitam putih C!nta

Kekasih kita bentar lagi ulang tahun, Ortu sebulan lagi Ultah Pernikahan N temen minta dicariin kado istimewa buat dosen pembimbing skripsinya. Aduh jadi bingung mau ngado apa???? Bunga udah biasa, boneka dah basi, coklat ihhh bukan hari valentine, accecoris kemahalan........akhirnya daripada mumet2 mau kasih kado apa, aku pesan disini....ga perlu ribet ga perlu mumet buat cari kado....kualitas jaminan harga menguntungkan....

jika berminat hubungi Mr. Zoekron Zaky....har Ga Rp 70.000,00 .....

KAOS KARIKATUR MOE

kaos couple Karikaur Moe

kaos couple ekspresi cinta Karikatur Moe

 Kaos karikatur Moe bertema

Karikatur Kaos

Kaos Karikaturmu dapat mewujudkan ekspresimu dalam sebuah kaos. Indah n' ga ada yang nyamain, kaosmu ya gayamu....


Harga Kaos KarikaturMoe


 desain biasa Rp. 75.000 (gambar satu kepala, jika lebih dari satu perkepalanya dikenakan Rp. 20.000).
- untuk kaos warna selain putih harga tambah Rp. 15.000.
- untuk ukuran kaos XL tambahan harga Rp. 10.000.
- untuk kaos lengan panjang tambahan harga Rp. 5.000
- klo gambar asli ingin di rubah atau di bikin karikatur..dll. tambahan harga Rp. 20.000.

jika berminat lgsg pesen hub 085643282064